Yaparken zamanın nasıl geçtiğinin anlaşılmadığı, keyif veren, sosyalleşmeye yardımcı olabilen, daha iyi hissettirmekle kalmayıp genel olarak depresif ya da kaygılı ruh halinden uzaklaştıran, sakinleştirici etkinler: Hobiler.

.

“Zamanım olsaydı yapardım”, “daha genç olsaydım denerdim”, “bunu yapmak ne kadar keyifli olurdu”, “eskiden yapardım” denilen ya da uzaktan sadece ilginç gelen her şey kişiyi yeni bir hobiye götürebilir. Çocukken yapmaktan hoşlanılan her tür aktivite de seçilecek hobi için bir anahtardır. Keyif alınan bir aktivite kadar, hoşa giden bir ders de ipucu olur. Böylece bir ilgi, bir hobiye dönüşebilir.

.

Temel olumsuz inanışlar; “yapamam”, “artık çok geç”, “başaramam” gibi, yeni deneyimler kazanmanın önünde birer engeldirler. Aynı şekilde, kısa zamanda çok büyük beklentiler ve mükemmeliyetçilik de, bir yetişkinin içindeki çocuğu, yaratıcı, neşeli yönüyle bağ kurmasını zorlaştırır.

.

Bir sanat dalı kadar, spor, egzersiz yapmak, yeni bir dil öğrenmek, gönüllülük, bahçecilik, bisiklete binmek, satranç ya da başka bir oyun oynamak gibi birçok farklı alanda hobiler edinmek mümkündür. O hobi, kişinin hayatının en büyük tutkusu olmak zorunda değildir, en önemli kriter rahatlatıcı ve keyif veriyor olmasıdır. Ancak elbette zamanla bir ustalığa, o konuda derinleşmeye ve uzmanlaşmaya doğru ilerleyebilir.

.

Bir hobi odaklanmayı sağlaması, zihinsel -bazen fiziksel sağlığı iyileştirmesi, başarıduygusunu hissettirmesi, sosyalleşmeye yardımcı olması, ruhsal dayanıklılığı artırması, insanın kendisini daha yakından tanımasına yardımcı olması gibi birçok alanda etkilidir. Dolaylı olarak zaman planlamasına da yardımcı olur. Parkinson Yasası şunu söyler “Her iş, bitirilmesi için kendisine ayrılan zamanın tamamını kapsayacak şekilde genişler”. Yani, sorumlulukları, görevleri, planları yeniden organize ederek, heves ve heyecan yaratan bir etkinlik için, sadece mutlu olmak için bir şey yapmak mümkündür.