BİR ÖĞRETMEN MASALI

Hasan TURUNÇ

Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, çoook uzak ülkelerin birinde noktalama işaretleri hep birlikte huzur içinde yaşarmış. Masal bu ya, bir gün hiç okunmamış isimsiz bir kitabın içinde beklemekten sıkılan dev bir parantez, yerinden fırlayıp masallar diyarına çıkagelmiş. Diğer noktalama işaretlerini etrafına toplayıp başlamış nutuk atmaya.

(“Ey ahali! Hep öğretmenler mi bizi sınav yapacak, biraz da onlar sınava girse fena mı olur? Öyle oturdukları yerden ders anlatmak, sorular sormak kolay tabi. Peki, yatarak aldıkları maaşlar bu millete yük olmuyor mu? Bundan böyle biz onlara sorular soralım, sınavlar yapalım. Biraz çalışsınlar, çabalasınlar, performanslarını arttırsınlar da görelim marifetlerini.”)

Parantez’in konuşması biter bitmez ruh ikizi, hayat arkadaşı, dest-i izdivacı bir koşu gelip cümlenin sonuna, eşinin yanı başına gururla oturup “Sen çok yaşa hünkârım,” diyerek parantezi kapatmış. Kapatmış kapatmasına da bu konu suyu bulandırmış, kafaları da iyice karıştırmış.

Konuşma Çizgisi söz istemiş;

- “Benim kırmızı çizgim öğretmenlerdir. Ben bu günlere öğretmenlerim sayesinde geldim. Sevgiyi, saygıyı, bildiğim birçok şeyi onlara borçluyum. Soğuk kış günlerinde hepimizden önce kalkıp sobayı yakan, bizi sıcacık gülümsemesiyle karşılayıp içimizi ısıtan da oydu, düşüp yaralandığımızda yaramızı saran da. Üstelik bütün bu fedakârlıkları yaparken ne sınav vardı ne kariyer. Ben böyle bir uygulamaya kesinlikle karşıyım. Bu durum öğretmenleri öğrencilerin ve velilerin gözünde küçük düşürür. Öğretmenler adına çok onur kırıcı olur. Aynı işi yapan, aynı cefayı çeken, hele hele aynı okulda çalışan öğretmenler arasında yaşanacak ayrışmayı düşünmek bile istemiyorum.”

Konuşulanları dinlerken yerinde duramayan ve bütün duygularını uçlarda yaşamasıyla bilinen Ünlem, büyük bir coşkuyla meydana atlayıp slogan atmaya başlamış;

“Sadaka değil, hakkımı istiyorum!

Sınav değil, itibar istiyorum!

Eşit işe eşit ücret istiyorum!

Susma sustukça sıra sana…”

Sloganlar havada uçuşurken, genç bir öğretmen olan Üç Nokta, söze girerek anlatmaya başlamış:

“Bence bu konu çok abartılıyor arkadaşlar. Bu kadar büyütecek ne var anlamıyorum, altı üstü bir sınav. Hem kazananların kimi uzman olacak, kimi başöğretmen. Kulağa ne kadar da hoş geliyor değil mi? Maaşlarımız da artacakmış madem sınavın kime ne zararı var. Zaten geçinemiyoruz. Ben çalışmaya başladım bile. Yeni kitaplar çıktı, konuları harika özetlemişler. Deneme sınavları da çözüyorum. Üstelik üç yanlış bir doğruyu götürmüyor, düşünebiliyor musunuz? Ben inanıyorum, kazanacağım. Çıktık bir yola bakalım, hakkımızda hayırlısı…”

Bütün bu gelişmelere ve yapılan konuşmalara kulağını tıkayan Virgül;

Konuya dair fikir beyan etmekten çekindiğinden midir, konuyu anlamadığından mıdır bilinmez başını öne eğip aralarda sessizce dolaşmış durmuş. O an kim konuşuyorsa onun dibinde durmuş, onu haklı bulmuş. Hal böyle olunca, ne ona fikrini soran olmuş ne de o söz isteyip konuşmuş.

Bu esnada tesadüfen oradan geçmekte olan ve camiada çok meraklı olmasıyla nam salan Soru İşareti konuşulanlara ilgiyle kulak kabartmış. Sonunda zihninde koşturup duran ve artık iyice kalabalıklaşan küçük, yaramaz soru işaretlerini daha fazla tutamayıp ortalığa salıvermiş:

“Arkadaşlar bu duyduklarım doğru mu? Şimdi yıllarca bizi eğiten o fedakâr, o cefakâr, o eli öpülesi öğretmenlerimiz sınava mı girecek? Peki, ne için? Öğretmenden daha kıymetli unvan mı olurmuş? Hadi sınavı yaptınız, Allah aşkına öğretmene ne soracaksınız? Soracağınız sorular öğretmenlerin hangi vasıflarını, ne şekilde ölçecek söyler misiniz? Bu uygulama öğretmenleri ayrıştırmaktan, onurlarını kırmaktan, onları toplumun gözünde küçük düşürmekten başka ne işe yarayacak?”

Soruların ardı arkası kesilmemiş, lakin bu sorulara cevap verecek ne bir yetkili ne de bir muhatap bulunabilmiş.

O ana kadar konuşulanları kendi köşesinden düşünceli bir şekilde dinleyen ve noktalama işaretleri arasında bilgeliği ile tanınan emekli öğretmen Nokta’ya sormuşlar.

Siz bu konuda ne düşünüyorsunuz üstadım:

Nokta, herkesi teker teker gözleriyle süzmüş, sakalını sıvazlarken art arda iki kere öksürmüş ve yaşlı sesiyle ağır ağır konuşarak şöyle demiş;

“Kara bulutlar üzerinize ne kadar çökerse çöksün, yanı başınızda ne denli büyük fırtınalar koparsa kopsun, güneş illa ki bir gün size sıcacık yüzünü gösterecektir. İşte o gün bir öğretmenin gülümsediği gündür. Öğretmenler her şeye rağmen inadına gülümseyecek ve dünyayı bir o gülüşler bir de güzellik kurtaracak…”

hasanturunc47@gmail.com

Yorumlar (0)