Zeynep’in annesi o eski kâseyi çok severdi. Küçük, mavi çiçekli o kâse çok sevimliydi. Onu salondaki büfede saklardı. Bazen pencereden gelen ışık tam o kâseye vururdu. Ve üzerindeki desenlerin içinden parıltılar yayılırdı. Zeynep bunu hep fark ederdi.

Bir gün, annesi pazara çıkmıştı. Evde sadece Zeynep ile abisi vardı. Ve tabii ki… O kâse. Zeynep önce kâseye baktı. Sonra biraz yaklaştı. Sonra biraz daha. En son dayanamadı:

— Birazcık dokunsam ne olur ki?

Sandalyeye çıktı, uzandı, kâseyi aldı. Avuçlarında tuttu. Tam o sırada bir ses duydu. Konuşan abisiydi:

—Dikkat et!

Tam o anda sandalye hafifçe sallandı! Zeynep dengesini kaybetti. Kâse elinden kaydı.

ÇAAAAAT!

Masanın kenarına çarpıp yere düşmüş, kâse kırılmıştı. Kenarından bir parça kopmuştu. Zeynep’in gözleri doldu. Kâseyi yerine koydu, ama kırık parçayı bulamadı. Abisi:

—Şimdi anneme ne diyeceğiz, diye söylendi.

O gün boyunca hiçbir şey eskisi gibi değildi. Zeynep sessizdi, düşünceliydi. Abisi ortalıkta görünmemeye çalışıyordu. Kâse ise rafta öylece duruyordu. Zeynep o gece rüyasında kâseyle konuştu:

— Neden beni kırdın? Annen çok üzülecek.

Zeynep sabah olur olmaz kararını verdi: “Her şeyi anlatacağım.”

Annesi kahvaltıyı hazırlıyordu. Zeynep usulca yanına yaklaştı. Yüzüne bakmadan konuşmaya çalıştı:

— Anne… Sana bir şey söylemem gerek.

Annesi döndü. Zeynep derin bir nefes aldı:

— Kâseyi ben kırdım.

— Hangi kâseyi?

— Büfedeki... Mavi çiçekli olanı. Hani üzerinde altın rengi çizgileri olan.

Annesi bir süre sessiz kaldı. Sonra büfeye doğru yürüdü. Zeynep’in kalbi yerinden çıkacak gibiydi. Kâse oradaydı. Annesi eline aldı. Şöyle bir baktı. Sonra gülümsedi:

—Eee, bu kâse zaten kırıktı ki! Annemden kalan bir hatıra bu. Bir köşesi kırık da olsa hâlâ saklıyorum.

Zeynep şaşırdı.
— Zaten kırık mıydı?

Annesi gülümsedi. Sonra kâseyi ışığa doğru tuttu. Üzerinde hâlâ o tanıdık parıltı vardı.

— Baksana, hâlâ ışığı yansıtıyor, dedi.
Zeynep dikkatle baktı. Gerçekten de parlıyordu. Annesi kızının saçlarını okşadı:
— Canım kızım, dürüst olduğun için sana teşekkür ederim.
Zeynep şaşırdı.
— Kızmadın mı?
— Hayır, çünkü sen doğru olanı yaptın. Korkmana rağmen geldin ve anlattın. Bu, cesaret ister.

Zeynep gülümsedi. İçindeki sıkıntı uçup gitmişti. Sanki kalbi hafiflemişti. O sırada abisi de mutfağa girdi.

— Ben de yardım edebilirim, dedi.
Annesi gülümsedi:
— O zaman hadi bakalım. Hep birlikte sofrayı kuralım.