ÖĞRETMENLİĞİN ZORLUĞU
Öğretmenlik mesleğinin tanımı, ucu bucağı olmayan bir deryadır. Toplumdaki insanların bakış açıları, öğretmenliğe yaklaşımı belirler bu tanımı aslında. Övülen bir durum karşısında o senin güzelliğin deriz ya… Keşke bu konuda da o sizin güzel bakışınız diyebilseydik.
“Neden karamsarım?”. Çünkü öğretmenlik mesleği kimine göre kutsal bir meslek olarak tanımlansa da toplumumuzun bazı kesimleri için ne yazık ki yapılması en rahat meslek olarak görülür. Mesleğin rahatlığı hak edilen tatillerden gelmektedir, sanıyorum. Evet, bilerek verilen tatil değil, hak edilen tatil dedim. Bizzat bu mesleğin içinde olanlar ya da yakınları vasıtasıyla bu mesleğin içeriğini tanıma olanağı bulanlar çok iyi bilirler ki, bizim mesleğimizin de diğer meslekler gibi kendine göre güçlükleri vardır. Nedir bu güçlükler?
Farklı kültürel, sosyal, ekonomik özelliklere sahip farklı farklı öğrencilere aynı anda hitap edebilme; bu öğrencileri yakından tanıma ve sorunlarına çözüm bulabilme yetisini gerektirir.
Öğrencilere öğretimin yanında iyi bit eğitim verebilme sorumluluk ve vicdanını taşıyabilmeyi gerektirir. Yeri gelmişken söylemek gerekir ki eğitim ailede başlar, okulda sürer.
Veliler tarafından beğenilirken aynı zamanda yerilmek karşısında güçlü bir psikolojiyi, motivasyonunu kaybetmeme ve çalışma gücünü gerektirir.
Ya kimsenin tahammül edemediği, gürültü olarak nitelediği sesler karşısında zihni uyanık tutabilmek…
Evli, çocuk sahibi olan bir öğretmen olmaksa mevzu, daha bir zordur ve fedakârlığın en büyüğü burada başlamaktadır.
Peki, en yıldığımız anda bizi mesleğimize sıkı sıkıya bağlayan nedir?
TDK meslek tanımı şu şekilde tanımlar: “Belli bir eğitim ile kazanılan, sistemli, bilgi ve becerilere dayalı insanlara hizmet vermek ve karşılığında para kazanmak için yapılan kuralları belirlenmiş iş.”Öğretmenliğin ne kuralları tam olarak belirlenmiş ne de salt para için yapılır. Bizim işimiz insan yetiştirmek. İçimizdeki manevî güç ise “Öğretmenler, yeni nesil sizin eseriniz olacaktır.” diyen Atamızdan geliyor. Gurur verici olduğu kadar sorumluluk yükleyen bu sözlerin ağırlığını her daim omuzlarımızda hissediyoruz. Her zorluğa karşın bir fidan gibi yetiştirdiğimiz öğrencilerin ağaç olup meyve verdiğini görmenin, vatanına, milletine yararlı insanlar olarak hayata atıldıklarına şahit olmanın gururu yeter. Bir de masum bir çocuğun en içten sesiyle adınızla hitap ederek “Öğretmenim” demesi, her şeye değer…